Gleby nie było na początku, gdy kształtowała się Ziemia – była tylko nagrzana powierzchnia skał i pył.

Woda z czasem wypełniła oceany, a to, co wydarzyło się później, miało kluczowy wpływ na rozwój życia na Ziemi. W oceanach pojawiły się sinice – pierwsze organizmy zdolne do fotosyntezy, której efektem ubocznym był tlen. W wyniku ich masowego rozwoju atmosfera zaczęła się zmieniać: tlen dostał się do powietrza, a dwutlenek węgla zniknął, co doprowadziło do globalnego ochłodzenia. Ziemia zamarzła, a większość organizmów wyginęła. Jednak te, które przetrwały w oceanach, pod lodem, a nawet na powierzchni lodowców, były świadkami powolnych, ale znaczących zmian. Kiedy lód zaczął ustępować, na powierzchni pojawił się kriokonit – substancja, którą dziś uważa się za jeden z pierwszych składników gleby.

Gleba to nie tylko ziemia, którą widzimy i w której rośliny korzenią się. To złożony system, który powstaje dzięki połączeniu zwietrzałych skał, wody, powietrza oraz resztek organizmów. Procesy biologiczne, chemiczne i fizyczne współdziałają w niej, tworząc strukturę, która wspiera życie. Gleba jest efektem niezwykłych relacji – pomiędzy organizmami, minerałami, wodą i powietrzem, które razem kształtują jej unikalny charakter. O glebie możemy mówić tylko w kontekście życia, jako o miejscu, które nieustannie zmienia się dzięki interakcji tych elementów.